Ik wil me graag even voorstellen: Ik ben Noah, een enthousiaste Golden Retriever en ik ben op net vijf jaar geworden. Eind september dit jaar ben ik met mijn baasjes in Steenwijk komen wonen.
Druk
Mijn baasjes vinden me erg druk. Maar dat valt reuze mee, hoor. Ik wil alleen maar altijd spelen. Is het niet met mijn baasjes dan wel met andere honden die ik tijdens het wandelen tegenkom. Dan laat ik mijn staart de hoogte in gaan en ga ik expres flink kwispelen. Maar helaas hebben niet altijd alle hondjes even veel zin in spelen als ik.
De mensen zeiden dat het ‘drukke’ bij mij na zo’n twee tot drie jaar wel over zou zijn. Nou, ik weet echt niet wat ze daarmee bedoelden, want ik ben nog steeds dezelfde als een paar jaar geleden.
Huilende kinderen
Ik ben ook gewoon een goede vertegenwoordiger van mijn ras, want dat staat namelijk bekend om zijn kindvriendelijkheid. Als kinderen op bezoek komen wil ik dat graag laten zien door tegen ze op te springen en uit te dagen om met mij te gaan spelen. Door mijn enthousiasme gebeurt het wel dat de kindjes omvallen en beginnen te huilen. Dat is natuurlijk niet mijn schuld. Ik denk dat ze gewoon niks gewend zijn. Kinderen zijn toch om lekker druk mee te spelen? Mijn baasjes zeggen dan dat ik rustiger moet doen, maar daar begrijp ik niks van.
Splinter
Ik vind altijd wel iets om mee te spelen. Een balletje, een sok of een stuk hout. Alleen kwam ik er achter dat een stuk hout niet zo goed is voor het gebit. Laatst was ik druk in de weer om een stuk hout in stukjes te bijten toen een dikke splinter dwars in mijn bek bleef steken. Dat was niet zo’n leuke ervaring en mijn baasjes moesten mij naar de dierenarts brengen om die splinter eruit te halen.
Ik kreeg daar een spuitje en van alles wat er daarna gebeurde, weet ik me niets meer te herinneren. Ik heb kennelijk geslapen als een os, ze noemen dat een ‘roesje’. Dat was mijn eerste kennismaking met de vriendelijke dierendokter en zijn aardige assistentes.
Ik kom er graag nog eens terug…………
Noah
