Wat waren de klachten?
Doortje is een teckel van vijf jaar. Haar eerste klachten begonnen in de zomer van 2019. Aanvankelijk liep ze een beetje schuin met haar kopje en hield het laag bij de grond. Ze liep als een oude hond en niet als een vijfjarige teckel. Om erachter te komen wat er aan de hand zou kunnen zijn, gingen we naar onze dierenarts. Deze gaf ons pijnstillers mee en adviseerde het rustig aan te doen met de hond. Dit ging enkele weken goed, totdat Doortje op een maandagochtend gillend van de pijn naar ons toe kwam. Gelukkig konden we gelijk weer terecht bij onze dierenarts in Maarssen. Zij gaf aan dat Doortje specialistische zorg nodig had en verwees ons door naar de SDU.
Niet bekend met specialistische verwijszorg
Toen we de volgende ochtend bij de SDU aankwamen, waren we eigenlijk wel een beetje verrast. Wij waren helemaal nog niet bekend met specialistische verwijszorg. Wat een prachtig gebouw, het leek wel een Bergman-kliniek, maar dan voor dieren. In de wachtkamer lieten ze filmpjes zien van wat er allemaal in de kliniek gebeurt. En iedereen was er even aardig. Aan de balie zaten enorm vriendelijke dames. En de artsen waren ook heel vriendelijk.
Teckel met twee nekhernia’s
Doortje is onderzocht en geholpen door Edgar Scheepens, Europees Specialist Chirurgie, diplomate ECVS. Hij heeft een ct-scan gemaakt, waaruit bleek dat ze twee nekhernia’s had. Ze moest met spoed geopereerd worden. Edgar gaf aan dat de slagingskans van de operatie groot is, maar zei eerlijk dat hij daarvoor geen garanties kon geven. Omdat ze een teckel is, zou ze weer een hernia kunnen krijgen. Uiteraard hebben we ervoor gekozen om Doortje te laten opereren.
Complexe hernia teckel
We hebben Edgar ervaren als een betrokken dierenarts. Hij heeft Doortje op donderdag, ondanks zijn volle agenda, toch ingepland om te opereren. Op de dag van de operatie hebben we de hond in de ochtend gebracht en in de loop van de middag is ze geopereerd. Daarna belde Edgar om te vertellen dat de operatie technisch was geslaagd. De ene hernia was makkelijk te opereren. De andere was vergroeid en zat om de ruggenmerg verstrengeld in een zenuw. Hierdoor verwachtte hij dat de hond meer pijn dan normaal pijn zou hebben bij het ontwaken. Om te pijn te minimaliseren hebben ze Doortje een morfinepleister gegeven. Voor alle zekerheid moest ze die nacht in de kliniek blijven. Dit vonden we erg moeilijk, omdat we niet bij haar konden zijn. Dit is ook ons enige verbeterpunt: we hadden graag rond 22.00 uur een berichtje gekregen hoe het met Doortje was. We konden wel zelf bellen hoor, maar dat doe je niet zo makkelijk.
De volgende ochtend konden we Doortje weer ophalen. We kregen duidelijke medicijninstructies mee. Doortje moest nog een week een morfinepleister dragen tegen de pijn. We zijn nog twee keer terug geweest; een keer voor het verwijderen van de morfinepleister en een keer voor het verwijderen van de hechtingen. We wonen vijf minuten bij de kliniek vandaan, dus dat was een kleine moeite.
Complicaties bij narcose hond
We vonden het ongelofelijk te zien hoeveel expertise er bij de SDU is. We hebben Doortje dan ook zonder enige aarzeling in hun handen gelegd. Zeker toen we erachter kwamen dat er ook een anesthesioloog werkt bij deze kliniek. Toen onze teckel klein was, is ze gesteriliseerd. Destijds kwamen we erachter dat ze slecht op de gegeven narcose reageerde. Ze is toen even dood geweest en via een hartmassage gelukkig weer tot leven gebracht. De anesthesioloog van de SDU wist hier heel goed mee om te gaan en heeft haar andere verdovingsmiddelen gegeven, waardoor ze toch zonder complicaties van de narcose geopereerd kon worden.
En nu?
Met Doortje gaat het perfect. Ze rent en struint vrolijk door het bos. Haar koppie is weer omhoog. Ze gedraagt zich weer als een hond van vijf jaar oud. Het enige waar we nu voorzichtig mee zijn, is het spelen met de bal of stokken, of traplopen. Dat mag ze niet meer om rare bewegingen te voorkomen.
Tips voor andere baasjes
Ga altijd eerst naar de dierenarts. Die verwijst je zo nodig verder naar een verwijskliniek. Je kunt ook aan je dierenarts vragen of hij een bepaalde behandeling zelf kan of dat hij beter kan doorverwijzen. Zeker als er een extra complicatie bij komt, zoals bij onze teckel Doortje die eerder slecht had gereageerd op de narcose.
