November 2019 viel het me tijdens het uitlaten van de honden op dat Django, onze 7-jarige kruising uit Spanje, wat timide was. Hij leek niet echt te willen lopen, liep af en toe met z’n staart tussen z’n benen en was een beetje pieperig. Mazzelaar dat ik ben kon ik Django gelijk de maandag erna meenemen naar mijn werk en hem laten nakijken door Edgar. Hij reageerde wat pijnlijk bij onderzoek van z’n rug, in overleg met Edgar besloten om een aantal dagen pijnstilling (NSAID’s) te proberen en bij onvoldoende verbetering een CT scan te maken.
Helaas ging het niet beter en werd hij steeds pijnlijker. Donderdag hebben we een CT scan van zijn rug gemaakt, waarop te zien was dat er sprake was van een hernia. Omdat Django behalve de pijnlijkheid geen andere klachten en ook geen uitvalsverschijnselen had, vonden we opereren nog een te ingrijpende optie. Daarom hebben we besloten om te starten met een kuur Moderin.
Django reageerde goed op de medicatie, waardoor we langzaam gingen afbouwen. Maar steeds wanneer we omlaag wilden qua dosering, kwamen de klachten weer terug. Na een aantal weken waarin de klachten soms minder werden maar ook steeds weer terug kwamen, besloten we op 9 januari een controle CT scan te maken. Daar was helaas op te zien dat de hernia veel forser was geworden.
Vrijdag 17 januari was het zover, de operatie. Wat was ik zenuwachtig! We zaten in de wachtkamer en ik realiseerde me wat een luxe positie het eigenlijk is om normaal gesproken aan die andere kant van de balie te mogen zitten. De kant waarbij je niet met je zieke dier in je armen gespannen zit te wachten. Ik informeer mensen dagelijks over deze en andere ingrepen, over de anesthesie(risico’s), over de nazorg thuis. Maar wanneer het je eigen dier betreft is ineens alles anders. Gelukkig weet ik ook als geen ander wat voor een top team wij hebben, dus als ik mijn hondenkind aan iemand zou toevertrouwen dan was het wel aan hen!
De operatie verliep gelukkig goed en we konden al weer snel bij Django gaan zitten terwijl hij wakker werd. Er gaan bij ons op de kliniek iedere dag dieren onder narcose, maar om je eigen hond daar dan zo te zien liggen is wel even slikken.
Na een wat onrustige nacht met een pieperige Django, namen we hem ’s ochtends mee naar buiten om een plasje te doen. Ik zette hem op het gras neer, hij bleef staan en liep daarna snuffelend rond op zoek naar een plekje om te plassen. Weliswaar wat wankel en het was meer waggelen dan lopen, maar dat maakte ons niks uit want HIJ KON LOPEN!
De weken die daarna volgden waren, als ik er op terug kijk, toch wel erg intensief. Django moest absolute bench rust en mocht alleen even naar buiten om te plassen en poepen. Daarnaast hadden we zeker de eerste dagen een hele apotheek aan medicatie en kreeg ik spontaan medelijden met alle andere eigenaren die misschien net als ik zo stonden te prutsen met de halve en de kwart pilletjes. Ondanks dat hij de hele dag in de bench zat en weinig mocht doen, waren we, onbewust, de hele dag met hem bezig.
Daarnaast moest onze andere hond wel zijn energie kwijt en konden we Django niet alleen thuis laten i.v.m. zijn verlatingsangst. Dus, tot grote ergernis van mijn vriend, hebben we een speciale hondenbuggy aangeschaft. Het was even wennen, maar wel ontzettend praktisch. Op deze manier konden we toch lange wandelingen maken zonder dat Django werd overbelast. En hoefden we ook niet steeds met hem te sjouwen. Nog een pluspunt, Django vond het geweldig in zijn “koets” en leek er van te balen toen hij weer wat vaker zelf moest gaan lopen.
In overleg met Edgar hebben we de beweging steeds verder uitgebreid. Waar hij in het begin nog wat wiebelig liep, werd hij steeds stabieler en kreeg weer plezier in het lopen. Ongeveer 6 weken na de operatie ging het zo goed, dat we het aandurfden om hem weer af en toe los te laten lopen. Wat ik overigens in het begin echt doodeng vond. Na zo’n operatie en revalidatie duurt het echt een tijdje voor je weer op een ontspannen manier naar je hond kan kijken zonder steeds het gevoel te hebben dat hij zich misschien wel weer gaat bezeren.
Inmiddels zijn we een jaar verder en gaat het echt fantastisch met Django. Hij heeft weer energie voor 10 en beweegt net zo soepel en snel als we van hem gewend waren. Hij doet het veel beter dan we ooit hadden durven hopen. Ik besef me dan hoe bevoorrecht ik ben door mijn werk, waarbij ik iedere dag word omringd door de hoogste kwaliteit aan huisdierzorg. Wanneer mijn honden klachten hebben neem ik ze mee naar mijn werk en worden ze onderzocht door een Europees specialist en kunnen we gelijk het onderste uit de kan halen wat betreft diagnostiek en behandeling. Hier ben ik mijn collega’s dan ook ontzettend dankbaar voor!
