Begin januari 2019 wilden we gaan wandelen met de honden, Siësta en haar moeder Barrous. Uit enthousiasme sprongen ze samen de auto uit en plots hoorden we een kreet en gejank en we dachten allebei meteen: ’Dit is niet goed’. En dat bleek ook; ze kwam kreupel terug en kon niet meer op haar linkerachterpoot staan.
We zijn direct met haar naar de dierenarts gegaan, maar omdat haar poot te gezwollen was kon de dierenarts niet goed voelen wat er aan de hand was, ze kreeg daarom pijnstilling. Na twee dagen bleek echter dat haar knieband was gescheurd. Deze moest worden geopereerd en zo zijn we bij de Specialistische Dierenkliniek Utrecht (SDU) beland.
Operatie knieband hond
Toen haar linkerachterpoot werd onderzocht bij de SDU bleek ook dat haar rechter knieband zwak was. We hebben toen besloten om meteen haar linker achterpoot te opereren en na een goed herstel is vervolgens haar rechterachterpoot geopereerd. Beide operaties zijn succesvol verlopen en na een goed herstel kon Siësta weer mee wandelen. Ze kon zelfs weer langere wandelingen maken, spelen met andere honden en samen met Barrous over de duinen rennen.
Hond heeft steeds meer pijn
Helaas was 2019 niet Siësta haar beste jaar. Zo bleek ze naast de zwakke kniebanden ook last te hebben van hartproblemen, benauwdheid door verlamming van het strottenhoofd (eenzijdige larynxparalyse) en rugproblemen (spondylose). Omdat we merkten dat ze zich steeds minder goed begon te bewegen – ze ging een beetje wiebelen als ze wilde gaan zitten en ze had moeite om van de bank af te komen – vermoedden we dat ze steeds meer pijn ervaarde. We hebben haar toen ondersteund met druppels voor haar zenuwstelsel in combinatie met Metacam dat pijnstillend en ontstekingsremmend werkt.
Afspraak pijnpoli honden SDU
Toch zagen we dat Siësta steeds meer moeite had met bewegen ondanks de medicatie. Haar gedrag veranderde ook, de inmiddels korte wandelingen hield ze nauwelijks vol en ze was meer aan het hijgen dan voorheen. Ons vermoeden was dat de pijnmedicatie niet meer het gewenste resultaat had. Toen hebben we een afspraak gemaakt op de pijnpoli van de SDU bij Joost Uilenreef, anesthesioloog en specialist pijnmanagement. Tijdens het gesprek hebben we het medische verloop van Siësta besproken. Hij luisterde aandachtig en stelde vragen over onze verwachtingen. Hij gaf aan: ‘het is een oude hond en met pijnstilling kun je haar nog een fijn leven geven, maar het zal natuurlijk geen puppy meer worden, dus je moet realistisch zijn’. Op basis van de medische historie en ons verhaal heeft hij een “pijnstillermix” voorgeschreven die specifiek werkt bij Siësta haar problemen. Hierbij rekening houdend met haar zwakke hart.
Kwaliteit van leven met pijn
We zijn heel tevreden met het resultaat van de ‘pijnstillersmix’. Met andere honden intensief spelen kan ze natuurlijk niet meer, maar ze maakt toch nog even een huppeltje als ze een andere hond ziet. Dan weet ik dat ze blij is. Ze heeft een betere kwaliteit van leven.
Ik ben dankbaar dat ik door de SDU ben geholpen; het zijn allemaal specialisten met zoveel kennis. Ze nemen altijd de tijd voor je en leggen duidelijk uit wat ze gaan doen en wat de verwachtingen zijn. Ook voor en na de operaties wordt er aandacht besteed aan jouw situatie. Zo belden ze meerdere keren na de operatie hoe het met Siësta ging.
Negeer afwijkend gedrag van je hond niet
Wat ik graag zou willen meegeven aan andere hondenbezitters: kijk goed naar je hond. Loopt hij wat langzamer, beweegt hij minder soepel, hijgt hij meer, of wil hij minder ver lopen dan normaal? Laat hem dan goed onderzoeken. Het ouder worden van een hond is iets wat je moet beseffen en je zorg op moet aanpassen. Net als bij mensen, die moeten hun leven ook aanpassen als ze ouder worden en hebben meer zorg nodig. Pijnstilling is een manier om de kwaliteit van leven te verbeteren.
Afgelopen juni is Siësta acht jaar geworden. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ze deze leeftijd zou halen. Zolang we haar pijnvrij kunnen houden, genieten we van haar.
